Ημέρες περισυλλογής στα προεόρτια της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, και μία θλιβερή επέτειος μνήμης μας θυμίζει ότι ένα μεγάλο μέρος της Κύπρου μας συνεχίζει να είναι υπό τουρκική ΚΑΤΟΧΗ. Ας θυμηθούμε τα γεγονότα, γιατί για ακόμα μια χρονιά δεν θα τα ακούσουμε από θεσμικά χείλη.

Στις 2 Αυγούστου 1996, διακόσιοι περίπου μοτοσικλετιστές από δώδεκα ευρωπαϊκές χώρες, ανταποκρινόμενοι στο κάλεσμα της Κυπριακής Ομοσπονδίας Μοτοσικλετιστών (ΚΟΜ) ξεκινούν από το Βερολίνο (τελευταία διηρημένη πόλη της Ευρώπης, πλην της Λευκωσίας) για να συμμετάσχουν σε αντικατοχική ειρηνική μοτοπορία έως την κατεχόμενη Κερύνεια, με αφορμή την 22η επέτειο της τουρκικής ΕΙΣΒΟΛΗΣ στη Μεγαλόνησο. Η συγκεκριμένη δράση σκόπευε να ταρακουνήσει τα «λιμνάζοντα ύδατα» ευαισθητοποιώντας την ευρωπαϊκή κοινή γνώμη αλλά και αφυπνίζοντας την κυπριακή κοινωνία ενάντια στην συνεχιζόμενη ΚΑΤΟΧΗ. Να ξαναβάλει το «ΔΕΝ» δίπλα στο «ΞΕΧΝΩ». Στις 10 Αυγούστου, έχοντας διανύσει 2.500 χλμ διαμέσου 7 χωρών, φθάνουν στο νησί και συνενώνονται με λοιπούς κυπρίους δικυκλιστές. Λόγω του τεταμένου κλίματος κι έπειτα από εσωτερικές και διεθνείς πιέσεις, η ΚΟΜ ακυρώνει την πορεία στην Κύπρο. Ωστόσο, μεγάλη ομάδα μοτοσικλετιστών, διαφωνώντας με την απόφαση, συνεχίζει τη μοτοπορία προς τα κατεχόμενα εδάφη, νότια της Αμμοχώστου και νωρίς το απόγευμα της 11ης Αυγούστου, φθάνουν στο οδόφραγμα της Δερύνειας. Από αφύλακτο στρατιωτικό φυλάκιο αρκετοί εξ αυτών εισέρχονται πεζή στη «Νεκρή Ζώνη» (λέγεται και Ουδέτερη Ζώνη ή/και Γραμμή Αντιπαράθεσης). Στην περιοχή συγκεντρώνονται εκατοντάδες ακραίοι τουρκοκύπριοι αντιδιαδηλωτές, οργανωμένες ομάδες «Γκρίζων Λύκων» από Τουρκία, αστυνομικοί του ψευδοκράτους και ένοπλοι στρατιώτες της δύναμης κατοχής. Εξαιτίας του τεταμένου κλίματος και της συναισθηματικής φόρτισης, η κατάσταση εκτραχύνεται και λαμβάνουν χώρα αιματηρά επεισόδια. Άλλωστε, η εντολή του Ντεκτάς ήταν ότι όποιος θα εισερχόταν στην Νεκρή Ζώνη θα πυροβολείτο.

Ο 24χρονος Τάσος Ισαάκ από το Παραλίμνι, ένας από τους συμμετέχοντες μοτοσικλετιστές στην αντικατοχική διαδήλωση, στην προσπάθειά του να βοηθήσει καταδιωκόμενο συμπατριώτη του διαδηλωτή, εγκλωβίζεται και ξυλοκοπείται αγρίως και βάναυσα, με ρόπαλα και σιδερολοστούς μέχρι θανάτου. Εκπνέει αφήνοντας πίσω μία ετοιμόγεννη σύζυγο, στο πρώτο τους παιδί.

Στις 14 Αυγούστου, αμέσως μετά την κηδεία του ηρωομάρτυρα Τάσου Ισαάκ, ο 26χρονος εξάδελφός του Σολωμός Σολωμού, ο Σολάκης, πρόσφυγας από την Αμμόχωστο, κατευθύνεται οργισμένος σε κοντινό τουρκικό φυλάκιο της «Πράσινης Γραμμής» και αποφασιστικά σκαρφαλώνει στον ιστό της σημαίας του ψευδοκράτους, με σκοπό να την υποστείλει. Δεν αντέχει να βλέπει στην πατρίδα του να κυματίζει η ημισέληνος. Ο Σολάκης, παρότι γνωρίζει εκ των προτέρων τις συνέπειες της πράξης του, ατρόμητος πράττει αυτό που τον προστάζει η ελληνική του συνείδηση. Δέχεται διαδοχικά πυρά (τρεις σφαίρες σε στόμα, λαιμό, στομάχι) και πέφτει νεκρός. Οι τελευταίες στιγμές του Σολάκη επάνω στον ιστό της σημαίας του τυράννου, απαθανατίζονται ως παράδειγμα αυταπάρνησης και καρδιάς που φλέγεται από τον πόθο της ελευθερίας.

Οι δράστες των εγκλημάτων, αν και ταυτοποιήθηκαν από την Κυπριακή Αστυνομία, δεν έχουν τιμωρηθεί μέχρι σήμερα, παρά τα διεθνή εντάλματα που έχουν εκδοθεί από την Interpol. Για την ιστορία, λίγο αργότερα, τον Οκτώβριο 1996, φονεύεται εν ψυχρώ από Τούρκους στρατιώτες, ένας ακόμα Έλληνας Κύπριος, ο οποίος ανέμελα μάζευε σαλιγκάρια σε περιοχή της νεκρής ζώνης, ενώ είχαν προηγηθεί άλλες επτά δολοφονίες στρατιωτών που υπηρετούσαν σε φυλάκια της «Πράσινης Γραμμής». Όλες ατιμώρητες. Μιχαλάκη, Χριστάκη, Τρύφωνα, Χαράλαμπε, Ευαγόρα, Αθανάσιε, Στέλιο, Πέτρο, αιωνία σας η μνήμη.

Σήμερα, σαράντα εννέα χρόνια από την εισβολή της Τουρκίας στην Μεγαλόνησο, η επιθετική συμπεριφορά της Τουρκίας συνεχίζεται σταθερά και μεθοδευμένα με προκλητικές ενέργειες, όπως ο προ διετίας παράνομος εποικισμός των Βαρωσίων, αδιαφορώντας για τις διεθνείς αντιδράσεις της ΕΕ και των διαχρονικών ψηφισμάτων (550/1984, 789/1992, 1251/1999, 2587/2021) του Συμβουλίου Ασφαλείας (ΣΑ) των Ηνωμένων Εθνών (ΟΗΕ). Υπό την απειλή 40.000 στρατιωτών της δύναμης κατοχής, επιχειρείται να δοθεί σκόπιμα μία πολιτική λύση, παραβλέποντας το διαρκές έγκλημα της παράνομης ΕΙΣΒΟΛΗΣ και ΚΑΤΟΧΗΣ της Κύπρου. Το έγκλημα αυτό έχει μία μόνο λύση. Την αποχώρηση των τουρκικών κατοχικών στρατευμάτων και των εποίκων, την επανένωση της Κύπρου και την ενότητα του κράτους για την διασφάλιση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των θεμελιωδών ελευθεριών όλων των Κυπρίων. Είναι δε χαρακτηριστικό, ότι η Τουρκία, στην μέχρι πρότινος συζήτηση για «Δικοινοτική-Διζωνική Ομοσπονδία», τόσο μέσω του κατοχικού ηγέτη Τατάρ, όσο και του Τούρκου Υπουργού Εξωτερικών Φιντάν, κάνει λόγο για ανάγκη «αποδοχής της κυρίαρχης ισότητας και του ισότιμου διεθνούς καθεστώτος» του ψευδοκράτους. Δηλαδή μιλάει για δύο ξεχωριστά ανεξάρτητα κράτη. Μια εντελώς νέα προσέγγιση για το πώς η Τουρκία βλέπει την λύση στο Κυπριακό, η οποία βέβαια δεν έχει καμία σχέση με το υποτιθέμενο «παράθυρο φιλίας» που έχει ανοίξει με την Ελλάδα. Αλήθεια, θα μάθουμε ποτέ πώς ενεργεί η Τουρκία στις συνεχείς διεκδικήσεις της;

Οι Κύπριοι αδελφοί μας, οι Ελλαδίτες και ο απανταχού ελληνισμός θα πρέπει να συνενώσουν τις δυνάμεις τους και καθορίζοντας ορθές στρατηγικές, τέτοιες που να υπηρετούν τα δίκαια του Ελληνισμού, με πρώτη αυτήν της αναβίωσης του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου (ΕΑΧ), να δώσουν ένα σαφές μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση, ότι η υπόθεση της Τουρκικής ΕΙΣΒΟΛΗΣ και ΚΑΤΟΧΗΣ της Κύπρου, είναι ένα διαρκές έγκλημα που θα πρέπει να επιλυθεί.

Σήμερα, όταν ο πατριωτισμός μεταλλάσσεται σε ηττοπαθή κατευνασμό και σε προαναγγελίες εθνικών παραχωρήσεων, η μνήμη της θυσίας του Τάσου Ισαάκ και του Σολωμού Σολωμού ας είναι έλεγχος στην συνείδηση των κυβερνώντων.

ΙΣΑΑΚ, ΣΟΛΩΜΟΣ, ΑΘΑΝΑΤΟΙ !

ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ!