Η είσοδός μας στην ΕΟΚ, μετέπειτα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στο Ευρώ δεν συνοδεύτηκε ποτέ από σοβαρή και υπεύθυνη οικονομοτεχνική μελέτη των συγκριτικών πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων που θα επέφερε στην ελληνική οικονομία –αντιθέτως, όλη η επιχειρηματολογία εξαντλήθηκε σε συνθήματα, διακηρύξεις και δηλώσεις πολιτικών και δημοσιογράφων.

Ωστόσο δυστυχώς, το ίδιο ισχύει και για την έξοδό μας από αυτήν, που εξίσου αντιμετωπίζεται με έλλειψη σοβαρής μελέτης.

Μία χώρα όπως η Βρετανία, με καλορρυθμισμένη οικονομία, παραγωγική ισχύ, πανίσχυρο παραδοσιακό σύμμαχο τις ΗΠΑ και χωρίς να έχει φύγει ποτέ από το εθνικό της νόμισμα, έχει την άνεση της αναίμακτης εξόδου από την Ε.Ε.. Αντιθέτως, μία χώρα όπως η Ελλάδα, αδύναμη οικονομικά και παραγωγικά, με εξωτερική οικονομική κηδεμονία, χωρίς δικό της νόμισμα σήμερα, παραγωγικά αδύναμη να θρέψει τον εαυτό της και με ισχυροποιημένη την απειλή παραδοσιακών εχθρών γειτόνων, δεν έχει αυτήν την πολυτέλεια στο ευδιόρατο μέλλον. Με απλά λόγια, την επόμενη μέρα από την έξοδο από το ευρώ, κανένας λογικός προμηθευτής καυσίμων ή τροφίμων δεν θα αποδεχθεί πληρωμή σε μία δραχμή αμφίβολης συναλλαγματικής αξίας. Οι «καλοπροαίρετοι» βοηθοί της εξόδου μας από το ευρώ θα σπεύσουν μόνο όταν προσβλέπουν και σε δικό τους συμφέρον, ώστε η επιλογή μας τελικά να είναι από τον έναν κηδεμόνα σε έναν άλλον κηδεμόνα.

Ποιός δεν θα επιθυμούσε την πατρίδα του ελεύθερη από κηδεμόνες; Όμως για να το πετύχουμε αυτό, πρέπει πρώτα να σταθούμε στα πόδια μας, να δυναμώσουμε ως κοινωνία, ως οικονομία, ως συνείδηση, ως υπόσταση. Ας αφοσιωθούμε σε αυτά λοιπόν.

Είμαστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Αυτό πρέπει να το διαχειριστούμε ως ανταγωνιστικό μας πλεονέκτημα και όχι μειονέκτημα.

• Αρνούμαστε το ρόλο της Ε.Ε. ως τον υποχρεωτικό χωροφύλακα και «μπαμπούλα». Υπάρχουν ομάδες συμφερόντων και ανάμεσα σε αυτές πρέπει να έχουμε και ομάδες των δικών μας συμφερόντων. Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να μοιραζόμαστε το ίδιο όραμα περί Ευρώπης με όλους αδιακρίτως τους ευρωπαίους, ούτε να θυσιάσουμε την εθνική μας ιδιοσυγκρασία και υπόσταση και ομοιογένεια γιατί πρέπει να μοιάζουμε σε άλλους.
  • Οι χώρες του Βίσεγκραντ είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα ότι μπορεί μία χώρα να κοιτάζει το συμφέρον της χωρίς να βλάπτει την ευρωπαϊκή συμμετοχή της.
  • Και οι ελληνικές πολιτικές κυβερνήσεις αδιακρίτως όλης της μεταπολίτευσης είναι ένα θλιβερό, ντροπιαστικό, εμετικό παράδειγμα ότι μία χώρα κόβει τα πόδια της στην κλίνη του Προκρούστη, δεσμευόμενη να διαλύσει την εθνική της παράδοση και ομοιογένεια με ορδές εποίκων, πανηγυρίζοντας έναν ακατανόητο και αποτυχημένο πολυπολιτισμό, και, ακόμη χειρότερα σήμερα, μιλώντας εναντίον του νατιβισμού, δηλαδή του φυσικού δικαιώματος ενός αυτόχθονα λαού να ορίζει το μέλλον του όπως εκείνος θέλει. Αυτό είναι έγκλημα κατά συρροή. Τελικά, ποιός τους πληρώνει ως υπηρέτες του συμφέροντός του; Ο ελληνικός λαός ή κάποιοι άλλοι;
• Η Ελλάδα στα πλαίσια της Ε.Ε. πρέπει να χτίσει την αυτάρκειά της και να δημιουργήσει σωρεία συγκριτικών πλεονεκτημάτων.
  • Καταγγελία τελωνειακής σύνδεσης ΕΕ – Τουρκίας. Σήμερα κανένα προϊόν της Τουρκίας δεν τιμολογείται απευθείας στην Κύπρο καθώς δεν την αναγνωρίζουν ως κράτος. Αυτό είναι απαράδεκτο για μία χώρα που θέλει Ευρωπαϊκή προοπτική. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να προσφέρουμε προνομιακή οικονομική σχέση με μία χώρα που συστηματικά απλώνει χέρια στον δικό μας εθνικό πλούτο.
  • Ανατροπή των περιορισμών και των απαγορεύσεων (τόσο σε καλλιέργεια όσο και σε εξαγωγές) αγροτικής και κτηνοτροφικής παραγωγής σε προϊόντα που έχουμε συγκριτικό πλεονέκτημα.
  • Επαναφορά καλλιέργειας με ελληνικούς φυσικούς σπόρους.
  • Καταγγελία της σύνθεσης του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου από μη νομικούς.
  • Μόνιμη καταγγελία και διεκδίκηση πολεμικών αποζημιώσεων από τη Γερμανία.
  • Τα γειτονικά κράτη μας έχουν πολύ χαμηλή φορολογία και πολύ χαμηλά μεροκάματα, επομένως η ευρωπαϊκή συμμετοχή τους και η άρση των συνοριακών και επιχειρηματικών περιορισμών οδηγεί παραγωγικές μονάδες και εταιρείες μας να μεταφερθούν εκεί. Τελικά μειώνονται τα έσοδα του κράτους μας, ανεβαίνει η ανεργία μας, κατεβάζουμε το βιοτικό μας επίπεδο, προκειμένου να ανεβάζουμε το βιοτικό επίπεδο άλλων χωρών. Αυτό πρέπει να αλλάξει. Θα εφαρμόσουμε εξισορροπητικά φορολογικά αντίμετρα, τόσο με ελάφρυνση της φορολογίας των επιχειρήσεων στις παραμεθορίους περιοχές μας, όσο και με αντικίνητρα για εταιρείες που κερδοσκοπούν από τη λειτουργία τους στην φτηνότερη πλευρά των συνόρων.