Τον τελευταίο καιρό ακούμε πολύ τακτικά να γίνεται λόγος για μια κλιματική αλλαγή που καταφθάνει όπου να 'ναι, για την ευθύνη της ανθρώπινης δραστηριότητας, για το φαινόμενο του θερμοκηπίου που προκαλείται από την αύξηση του CO2, το οποίο παράγεται εξαιτίας της δραστηριότητας ανθρώπων και ζώων, και πλήθος άλλων ασύνδετων πληροφοριών. 

Γίνεται επίσης λόγος για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας (Α.Π.Ε.), πράσινη ανάπτυξη, ηλεκτροκίνηση αυτοκινήτων, κατάργηση της χρήσης των λιγνιτών που μολύνουν το περιβάλλον και πολλά άλλα.

Από την άλλη πλευρά όμως βλέπουμε το κόστος της ενέργειας να ανεβαίνει συνεχώς και να παρασύρει στην άνοδό του αυτή, τις τιμές σχεδόν όλων των προϊόντων και υπηρεσιών, ξεκινώντας από τρόφιμα και ποτά, ζωοτροφές, λιπάσματα, μέχρι και τα βιομηχανικά προϊόντα όπως: τα οχήματα, τα μηχανήματα παραγωγής πάσης φύσεως αγαθών, αλλά και τις  μεταφορές, τις υπηρεσίες Υγείας, Τουρισμού και πλήθους άλλων.

Βλέπουμε επίσης την ελληνική κυβέρνηση να εφαρμόζει τυφλά, πιστά και άμεσα, κάθε Οδηγία ή απλή σύσταση της Ε.Ε. για την «προστασία» του περιβάλλοντος, χωρίς να υπολογίζει κόστος και συνέπειες που θα έχει η εφαρμογή όλων αυτών, στην ελληνική πραγματικότητα.

Στο παρόν άρθρο δεν θα αναλύσουμε το πόσο αλήθεια ή ψεύδος κρύβεται πίσω απ' όλα αυτά, (γιατί κρύβεται πολύ ψεύδος), αλλά θα αναδείξουμε τις συνέπειες που απορρέουν από την εφαρμογή τέτοιων μέτρων «προστασίας» του περιβάλλοντος εξαιτίας μιας τέτοιας κυβερνητικής πολιτικής. Στη συνέχεια, θα ερευνήσουμε τον τρόπο που προτείνει η ΝΙΚΗ, για να βρεθούν οικολογικές και οικονομικές ελληνικές ενεργειακές λύσεις.

Δεν μπορώ όμως, σ' αυτό το σημείο, να αντισταθώ στον πειρασμό να περιγράψω μια σκηνή που είδα να διαδραματίζεται μπρος στα μάτια μου, όταν βρέθηκα τυχαία, πριν 2 μήνες περίπου, κοντά στα σύνορα Ελλάδος - Σκοπίων και συγκεκριμένα στο τελωνείο της Νίκης του Ν. Φλωρίνης. Πλησιάζοντας λοιπόν εκεί, είδα μία φάλαγγα 150 περίπου φορτηγών οχημάτων, σε μήκος 3 περίπου Km, να αναμένουν για την διέλευσή τους από την Ελλάδα προς το κράτος των Σκοπίων. Στην ερώτηση που έκανα στον υπάλληλο του τελωνείου για το είδος του φορτίου όλων αυτών των φορτηγών, έλαβα την εξωφρενική για μένα απάντηση, ότι μεταφέρουν ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ελληνικό λιγνίτη για την παραγωγή ενέργειας προς έναν Ατμοηλεκτρικό Σταθμό (ΑΗΣ) της γειτονικής χώρας που βρίσκεται πολύ κοντά στα σύνορά μας.

Αυτόματα λειτούργησε στο νου μου ο εξής συνειρμός: Αλήθεια, δεν μας είπε η ελληνική κυβέρνηση ότι έπρεπε να κλείσουμε τους ΑΗΣ της Δυτικής Μακεδονίας γιατί η ρύπανση που προκαλούν είναι πολύ μεγάλη; Τί εμποδίζει τους ρύπους που παράγει ο ΑΗΣ της γειτονικής χώρας από την καύση του ελληνικού λιγνίτη, να επιστρέψουν στην Ελλάδα με ένα μικρό φύσημα του «βαρδάρη» στην περιοχή; Πόση άραγε υποκρισία κρύβεται πίσω από αυτό; Αφήνουμε άνεργο το εργατικό δυναμικό της Ελλάδος και λειτουργούμε τον ΑΗΣ των Σκοπίων, για να προστατευθούμε, από τί ακριβώς; Και γιατί άλλες χώρες που ανήκουν στην Ε.Ε., όπως η Πολωνία, δεν έτρεξαν να εφαρμόσουν την Οδηγία της Ε.Ε.; ΑΜΕΙΛΙΚΤΑ ερωτήματα κάθε κοινού νου που χρήζουν άμεσης απάντησης.

Ποιές λοιπόν είναι οι άμεσες και οικονομικές ενεργειακές λύσεις που προτείνει η ΝΙΚΗ για την Ελλάδα μας;

1. Επαναπροσδιορισμός των ελληνικών θέσεων και υποχρεώσεων, οι οποίες  προβλέπονται από το Πρωτόκολλο του Κιότο, με δημοψήφισμα του Ελληνικού λαού που να ενισχύει την ελληνική θέση για αλλαγή στόχων εκπομπών ρύπων – τόσο ως προς τον χρονικό ορίζοντα, όσο και ως προς τα ποσοστά μείωσης των ρύπων. Όταν μάλιστα οι μεγαλύτεροι ρυπαντές της υφηλίου, όπως η ΚΙΝΑ και οι ΗΠΑ, δεν έχουν υπογράψει το Πρωτόκολλο του Κιότο που προβλέπει την μείωση και τον μηδενισμό των αέριων ρύπων με χρονικό ορίζοντα το 2048, τότε δεν καταλαβαίνουμε γιατί θα πρέπει εμείς να είμαστε οι πλέον πρόθυμοι στην εφαρμογή αυτού του πρωτοκόλλου. 
2. Επανέναρξη των ΑΗΣ της Δυτικής Μακεδονίας και άμεση αξιοποίηση του εθνικού καυσίμου (λιγνίτη) που στήριξε την βιομηχανική ανάπτυξη της χώρας μας, με παράλληλες επενδύσεις σε συστήματα μείωσης των αέριων ρύπων όπως αυτά της μονάδος Νο5 της Πτολεμαΐδος.
3. Αξιοποίηση των υδάτινων ενεργειακών πόρων στο μέγιστο βαθμό, με παράλληλη δημιουργία υδάτινων συσσωρευτών ενέργειας του τύπου «Nant de Drance Hydropower Plant» που κατασκευάστηκε στην Ελβετία και που μπορεί να βελτιστοποιήσει την λειτουργία των ΑΠΕ.
4. Αξιοποίηση του αιολικού δυναμικού, ιδιαίτερα στα νησιά των Κυκλάδων, με πολλές μικρές ανεμογεννήτριες καθέτου άξονα και χαμηλής όχλησης, κατάλληλες και για ξενοδοχειακές μονάδες. Η απόσυρση των ανεμογεννητριών αυτών δεν δημιουργεί τα τεράστια οικολογικά προβλήματα, τα οποία δημιουργεί η  απόσυρση των γιγαντιαίων ανεμογεννητριών οριζοντίου άξονος, για τις οποίες στην Ελλάδα – στα συμβόλαια μεταξύ του κράτους και των ιδιωτών – δεν υπάρχει η παραμικρή πρόβλεψη ή έστω ένας όρος, αναφορικά με την διαδικασία απόσυρσης αυτών.
5. Αξιοποίηση της υδροδυναμικής ενέργειας των μεγάλων ποταμών της χώρας με ετήσια συνεχή ροή, μέσω υδροδυναμικών γεννητριών, η λειτουργία των οποίων δεν βασίζεται στην μεγάλη πίεση λόγω υψομετρικής διαφοράς, αλλά στην μεγάλη παροχή νερού των ποταμών. (Φανταστείτε το αντίστροφο φαινόμενο της λειτουργίας των ποταμόπλοιων).
6. Άμεση αξιοποίηση των υδρογονανθράκων (αργού πετρελαίου και Φυσικού Αερίου) (Φ.Α.) της Ηπείρου, του Ιονίου πελάγους και του Πατραϊκού κόλπου, όπου έχουν ολοκληρωθεί οι σχετικές ερευνητικές εργασίες και μπορούν άμεσα να αξιοποιηθούν με υποθαλάσσιες γεωτρήσεις – και μάλιστα με πλήρη σεβασμό στο περιβάλλον, όπως πιστοποιεί το παράδειγμα της γεώτρησης του Πρίνου στην Θάσο, η οποία λειτουργεί πολλές δεκαετίες τώρα, χωρίς να προκαλέσει καμιά καταστροφή στο περιβάλλον του νησιού, το οποίο μάλιστα είναι ένα από τους μεγαλύτερους υποδοχείς ξένου τουρισμού.

Όλα τα παραπάνω έργα που περιγράψαμε, είναι πολύ χαμηλού κόστους, συγκρινόμενα με τα κόστη των δισεκατομμυρίων που ξοδεύτηκαν πέρυσι το καλοκαίρι από την κυβέρνηση της ΝΔ,  και αφορούσαν τις επιδοτήσεις των λογαριασμών ενέργειας των καταναλωτών. Τα ποσά των επιδοτήσεων αυτών, κατέληξαν βέβαια στις τσέπες των «ημετέρων» παρόχων ενέργειας  και ο τρόπος ισοσκέλισης του κρατικού προϋπολογισμού, έγινε μέσω της αύξησης του πληθωρισμού και του τιμάριθμου. Ήδη βιώνουμε σε πολλές τιμές τροφίμων, και όχι μόνο, αυξήσεις της τάξης του 50%. Σαν συνέπεια αυτών των αυξήσεων, το κράτος εισπράττει από τις τσέπες των καταναλωτών 50% περισσότερο ΦΠΑ και κάνει «κοινωνική» πολιτική με «ξένα κόλλυβα».

Πέτρος Παπαγεωργίου - Μηχανολόγος-Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, Συντονιστής της θεματικής ομάδος της ΝΙΚΗΣ Πρωτογενούς τομέα, Περιβάλλοντος, και Ενέργειας, Υποψήφιος βουλευτής ΝΙΚΗΣ Β' Θεσσαλονίκης