Γράφει η Θωμαή Στεφανοπούλου, Νηπιαγωγός

Οι μικροί μαθητές του νηπιαγωγείου ειδικά εκείνοι που ζουν στην Θεσσαλονίκη, καλούνται να κατανοήσουν τα ιστορικά γεγονότα που σχετίζονται με τον εορτασμό του  τριημέρου, δηλαδή στις 26, 27 και 28 Οκτωβρίου . Από την μια η εκκλησιαστική γιορτή του Αγίου Δημητρίου η οποία συμπίπτει με την απελευθέρωση της Θεσσαλονίκης από τους Τούρκους και από την άλλη το ηρωικό ΟΧΙ στους Ιταλούς και η έναρξη του πολέμου στα βουνά της Πίνδου.

Κατά την διήγηση των γεγονότων αντιλαμβάνονται ότι η ιστορία μας είναι ποτισμένη με αίμα Ηρώων και μαρτύρων  και ότι οι Άγιοι συχνά  επεμβαίνουν  καταλυτικά  στα γεγονότα . Κι εκεί ανάμεσα στις δύο επετείους, παρεμβάλλεται η γιορτή της σημαίας, με τον υπέροχο συμβολισμό της Ελευθερίας, της θυσίας και της εθνικής υπερηφάνειας.

Έννοιες-αξίες υψηλές , οι οποίες δεν μαθαίνονται, δεν διδάσκονται αλλά εμποτίζονται στις παιδικές καρδιές καθώς τα παιδιά δεν πληροφορούνται απλά για τους εθνικούς αγώνες  του λαού μας,  αλλά περισσότερο αφουκράζονται αυτό που έχει φυλαγμένο ο δάσκαλος στην δική του καρδιά, συγκινούνται μέσα από την δική του συγκίνηση για τα ηρωικά γεγονότα, ενθουσιάζονται μέσα από τον δικό του ενθουσιασμό, μαθαίνουν να αγαπούν την πατρίδα κινούμενα από την δική του φιλοπατρία.

Το ηρωικό 1940 είναι τόσο κοντά μας χρονικά που πολλοί από εμάς τους δασκάλους έχουμε να διηγηθούμε στην τάξη ιστορίες των παππούδων μας που συμμετείχαν σε αυτόν τον πόλεμο. 

Η γιαγιά μου,  ηπειρώτισσα από τα χωριά της Κόνιτσας, ήταν μια από εκείνες τις σκληροτράχηλες γυναίκες που φορτώνονταν στην πλάτη τους πολεμοφόδια και διέσχιζαν τα χιονισμένα βουνά για να παράσχουν την πολύτιμη βοήθεια στο μέτωπο. Ο παππούς μου ήταν ένας από εκείνους τους Ηπειρώτες που πολέμησαν με τους Ιταλούς και η βοήθειά τους ήταν ανεκτίμητη , μιας και γνώριζαν κάθε μονοπάτι και ραχούλα των δύσβατων βουνών. Στο γνωστό τραγούδι "Βάζει ο Ντούτσε την στολή του" γίνεται λόγος για τους τσολιάδες που συνέβαλαν στον αγώνα δίνοντας στον στρατό μας βασικό πλεονέκτημα διότι γνώριζαν καλά τον τόπο που μεγάλωσαν:

"Ξεκινάει την άλλη μέρα,

μα και πάλι ακούει ΑΕΡΑ , 

από τον τσολιά. 

Δρόμο παίρνει και δρομάκι

και πηδάει το ποταμάκι

ξέρει τη δουλειά" 

Η αφήγηση στην τάξη για τις αιματηρές μάχες και τις ακραίες συνθήκες στα βουνά της Πίνδου πάντα ήταν ιδιαίτερα δύσκολη για εμένα  διότι χρειαζόταν συχνά  να την διακόπτω προσπαθώντας να κρύψω την βαθιά μου συγκίνηση και να συγκρατήσω  τα δάκρυά μου. Τα παιδιά  μου έλεγαν συνεπαρμένα από την δική μου διάθεση: "Κυρία θέλουμε να ακούσουμε αυτό το τραγούδι που σε κάνει και κλαίς ..." εννοώντας το "γυναίκες ηπειρώτισσες, ξαφνιάσματα της φύσης". 

Παρόλο που ο πόλεμος είναι κάτι σκληρό για να το περιγράψεις και να τον διηγηθείς σε μικρά παιδιά, φτάνει μόνο μια εικόνα  των φαντάρων που έφευγαν για το μέτωπο χαμογελαστοί , η οποία μπορεί  να μιλήσει στις παιδικές ψυχές για την χαρά και την τιμή που δίδεται στον καθένα μας να αγωνιστεί για την ιερή μας πατρίδα. Συνάμα νιώθουν τα παιδιά πόσο ντροπιαστικό  είναι να θέλει κάποιος να υποτάξει μια ξένη πατρίδα και αυτός είναι ο λόγος που του λείπει το γενναίο φρόνημα για έναν αγώνα μέχρις εσχάτων. Το ρυθμικό τραγούδι "Με το χαμόγελο στα χείλη" ή αλλιώς "Κορόιδο Μουσολίνι" περιγράφει την κατάντια των Ιταλών που "γίνανε ρεζίλι γιατί η καρδιά τους δεν βαστά" :

 "Βρέχει και κάτω από την τέντα 

δεν κάνουν βήμα προς τα μπρος

και γράφουν τ’ ανακοινωθέντα

φταίει ο κακός μας ο καιρός." 

Αισθάνομαι την ανάγκη να πω, πόσο μεγάλη ευλογία είναι για εμάς τους δασκάλους να κεντούμε στις καθαρές παιδικές καρδιές "τα υψηλά και τα ωραία". Ο σπόρος που πέφτει στη γόνιμη γη της παιδικής ψυχής, είναι η ελπίδα για να κρατηθούμε όρθιοι και δυνατοί  στους δύσκολους καιρούς που έρχονται. 

Τιμή και Δόξα στους ήρωες και τις ηρωίδες του 40! 

Θωμαή Στεφανοπούλου 

Μέλος της Κεντρικής Γραμματείας της ΝΙΚΗΣ 

Υπεύθυνη της Θ.Ο " ΘΕΜΑΤΑ ΑΜΕΑ".