Τα Δωδεκάνησα από τα αρχαία χρόνια ήταν συνυφασμένα με τις τύχες του Ελληνισμού. Η γεωγραφική τους θέση, τα έκανε να αποτελούν στρατηγικό σημείο αναφοράς για διάφορους επιδρομείς που κατάφεραν να τα κυριεύσουν προκαλώντας πολλές φορές μεγάλες καταστροφές. Γι’ αυτό, μετά από πολλές κατακτήσεις, μόλις στις 7 Μαρτίου του 1947 απελευθερώθηκαν και ενώθηκαν με την μητέρα – πατρίδα.

Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε τις τελευταίες δεκαετίες πριν την απελευθέρωση, κατά την περίοδο της λεγόμενης «Ιταλοκρατίας» (1912 - 1943), την προσπάθεια των Ιταλών για βίαιο εκλατινισμό των κατοίκων των Δωδεκανήσων. Δεν μπορούμε να ξεχάσουμε την παρεμπόδιση κατάδυσης του Τιμίου Σταυρού κατά τον εορτασμό των Θεοφανίων, το 1913, το «αιματηρό Πάσχα» της Ρόδου, την προσπάθεια δημιουργίας από τους Ιταλούς Αυτοκέφαλης Εκκλησίας στην επικράτεια των νησιών με σκοπό την αποξένωση από το Οικουμενικό Πατριαρχείο, την ίδρυση αρχιεπισκοπής της Παπικής «Εκκλησίας» στη Ρόδο, την προσπάθεια δημογραφικής αλλοίωσης του ντόπιου πληθυσμού, το αιματοκύλισμα της εθνικοθρησκευτικής εξέγερσης της Καλύμνου το 1935.

Οι Ιταλοί έδωσαν ιδιαίτερο βάρος στο θέμα του εκλατινισμού της παιδείας με την προσπάθεια σταδιακής κατάργησης της ελληνικής γλώσσας στα σχολεία των νησιών. Μάλιστα, το διάστημα που η ελληνική παιδεία δέχτηκε λυσσαλέα επίθεση οδήγησε πολλούς γονείς να μην πηγαίνουν τα παιδιά τους στο σχολείο προτιμώντας να μείνουν αναλφάβητα, παρά να μάθουν ιταλικά και γι’ αυτό το λόγο αναβίωσαν στα νησιά, τα «κρυφά σχολειά». Συγκεκριμένα, ο τότε μητροπολίτης Ρόδου Απόστολος, οργάνωσε σχολεία που λειτουργούσαν ως κατηχητικά, με την κατήχηση να γίνεται κρυφά σε εκκλησίες και σε σπίτια, από ιερείς ή θεολόγους, οι οποίοι μοίραζαν στα παιδιά θρησκευτικά και εκκλησιαστικά βιβλία ως αναγνωστικά.

Συμπερασματικά, κατανοούμε ότι οι νησιώτες μας όχι μόνο ήταν πάντα μπροστά στους αγώνες του έθνους μας, αλλά επέδειξαν και ιδιαίτερο αγωνιστικό και θυσιαστικό φρόνημα για να διατηρήσουν την πίστη τους, την γλώσσα τους και γενικότερα την ταυτότητά τους. 

Για το Δημοκρατικό Πατριωτικό Κίνημα ΝΙΚΗ τα Δωδεκάνησα δεν είναι μακριά. Ούτε είναι απλά ένας ιδανικός τουριστικός προορισμός, αλλά αποτελούν τις εσχατιές της ελεύθερης πατρίδας μας που πρέπει να θυμόμαστε και να ενισχύουμε καθημερινά, όχι για λόγους πολιτικής εκμετάλλευσης, αλλά για λόγους εθνικής επιβίωσης. Ακόμα περισσότερο, τα Δωδεκάνησα δεν αποτελούν τόπο για εξαγγελίες συμφωνιών που στραγγαλίζουν την χώρα μας (βλέπε Καστελόριζο) και καθιστούν τα παιδιά μας υποχείρια ξένων και ντόπιων συμφερόντων, όπως έγινε με τα μνημόνια.

Τα Δωδεκάνησα δεν είναι απλά παιδιά της Ελλάδας. Είναι η γνήσια Ελλάδα που, όταν την προσεγγίζουμε, η καρδιά μας χτυπά δυνατότερα. Είναι η Ελλάδα που πρέπει να προστατέψουμε, να την αναπτύξουμε και να την αναγεννήσουμε.

Δόξα και Τιμή στους ακρίτες κατοίκους των νησιών μας που καθημερινά φυλάσσουν Θερμοπύλες κάτω από το απειλητικό βλέμμα κάθε επίδοξου επιβουλέα!

Δόξα και Τιμή στους φαντάρους μας που υπηρετούν στις εσχατιές της πατρίδας μας και σύμφωνα με τον όρκο τους είναι έτοιμοι να θυσιαστούν για την υπεράσπιση κάθε γωνιάς της ελληνικής γης!

Ζήτω τα ελεύθερα, ελληνικά Δωδεκάνησα!