«Εν ονόματι της Αγίας και αδιαιρέτου Τριάδος». Έτσι άρχιζε το κείμενο του προσωρινού πολιτεύματος του Ελληνικού έθνους το 1822 στην Επίδαυρο, θέτοντας μετά από 4 αιώνες οθωμανικής δυναστείας, τα θεμέλια «της πολιτικής αυτού ύπαρξης και ανεξαρτησίας».

Πρέπει να ήταν πραγματικά μεγαλειώδης εκείνη η ημέρα και τα συναισθήματα των Ελλήνων αγωνιστών πρωτόγνωρα. Αλλά τι ήταν εκείνο που τους έδωσε την ελπίδα και τη δύναμη να αγωνισθούν για κάτι που φαινόταν αδιανόητο και ακατόρθωτο; Τι τους βοήθησε να πολεμήσουν λίγοι εναντίων πολλών και να πετύχουν την απελευθέρωση του έθνους; 

Η ιστορική διαδρομή του ελληνικού έθνους, διαμόρφωσε την εθνική του συνείδηση, δείχνοντας ολοφάνερα ότι η ελληνορθόδοξη παράδοση αποτέλεσε την πηγή δύναμης και δημιουργίας του λαού, τον βοήθησε να μεγαλουργήσει όπως κανένας άλλος λαός και να διατηρηθεί αλώβητος, ακόμη και μετά από δουλεία αιώνων. Η γλώσσα, η θρησκεία, τα πνευματικά και ιστορικά αποθέματα του γένους ήταν η δύναμή  του, αλλά και ο στόχος των εχθρών του.

Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τό κεφάλαιον, καί τοῦ ἀπ΄ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις

Η εορτή του Ευαγγελισμού αποτελεί την απαρχή όλων των θείων αγαθών. Ο λόγος της Παναγίας «Ἰδού ἡ δούλη Κυρίου γενοιτό μοι κατά τό ρῆμα σου» είναι η έκφραση της πίστεως και της υπακοής στη βουλή του Θεού. Όπως ακριβώς η παρακοή της Εύας έγινε αιτία της λύπης και του θανάτου για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος, έτσι και η υπακοή της Θεοτόκου γίνεται αιτία χαράς και σωτηρίας για όλους τους ανθρώπους.

Είναι δίκαιο επομένως όλοι να χαίρουν και να ευφραίνονται για την ημέρα αυτή και πριν από όλους η ίδια η Θεοτόκος, διότι χάρη σ΄Αυτήν έφτασαν τα θεία αγαθά στους ανθρώπους.

Να και ο λόγος γιατί η έναρξη της ένδοξης ελληνικής επανάστασης είναι συνδεδεμένη ομόφωνα από τους ηρωϊκούς προγόνους μας, με την εορτή του Ευαγγελισμού και με την προοπτική της αναστάσεως.

Όπως χαρακτηριστικά τόνιζε ο Πετρόμπεης Μαυρομιχάλης, το ελληνικό έθνος «εἰς τήν ἱεράν του θρησκείαν ὀφείλει τάς σημερινάς ἀριστείας του, τήν ἀνεξαρτησίαν καί πολιτικήν του ὕπαρξιν, διότι μέγας ὁ Θεός τῶν Χριστιανῶν ὅστις ὑπερασπίζεται τά δίκαιά του…»

Ήταν 29 Μαΐου 1453, όταν ακούσθηκε το φοβερό «εάλω η πόλις». Η Βασιλίδα των πόλεων, η πρωτεύουσα του χιλιόχρονου Βυζαντίου, η ξακουστή Κωνσταντινούπολη, πέφτει στα χέρια των Οθωμανών. Στα κάστρα της υψώνεται η ημισέληνος, ο ναός της Αγίας του Θεού Σοφίας γίνεται τζαμί και αρχίζει μια ζοφερή και σκοτεινή περίοδος σκλαβιάς.

Τα ανατριχιαστικά βασανιστήρια, οι αλλεπάλληλες εξευτελιστικές ταπεινώσεις,το αποτρόπαιο παιδομάζωμα, ο διωγμός της γλώσσας και της πίστης, δεν κατάφεραν τον ανόσιο σκοπό τους. Η αδούλωτη ελληνική ψυχή ποτέ δεν λησμόνησε την ιστορία της και άντεξε κρατώντας άσβεστη την ελπίδα και τον πόθο της Ελευθερίας.

Πως κατακτάται ένας λαός; ρώτησαν κάποτε τον Μακιαβέλι. Και εκείνος απάντησε κυνικότατα: «Ένας λαός κατακτάται μόνον αν σφαγεί μέχρι ενός». «Γιατί –πρόσθεσε - όταν και μόνο μία συνείδηση επιζήσει, θα τη συναντήσετε μετά από εκατό χρόνια». Η τελευταία φράση είναι απόλυτα αληθινή για το έθνος μας, αφού κράτησε άγρυπνη την ελληνική του συνείδηση επί τέσσερεις αιώνες «μαύρης φυλακής». Κι όχι απλώς άγρυπνη, αλλά ρωμαλέα, πύρινη, πανίσχυρη. Τόσο, που όταν ήλθε η ώρα, μία χούφτα άοπλοι φτωχοί, κακοπαθημένοι ραγιάδες, ανέτρεψαν ένα πανίσχυρο, και  μαινόμενο τύραννο, που τον έτρεμαν οι στρατοί όλης της Ευρώπης.

Η κραυγή ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ή ΘΑΝΑΤΟΣ έγινε το σύμβολο του αγώνα, δείχνοντας ξεκάθαρα τι σημαίνει εθνικό φρόνημα για τους Έλληνες, τι σημαίνει αποφασιστικότητα να υπερασπισθούν την πατρίδα τους.

Αναμφισβήτητα το 1821 είναι από την αρχή ως το τέλος ένα θαύμα. «Θέλει ἀρετή καί τόλμη ἡ ἐλευθερία»  και οι ήρωες του 21 τα είχαν και τα δύο. Έχοντας αυτήν την «παλαβή φλέβα» δεν δίστασαν να αντιταχθούν στους δυνάστες τους και έγραψαν μια από τις πιο λαμπρές σελίδες στην ιστορία του έθνους.

Τι γίνεται όμως σήμερα;

Η πατρίδα μας περνά τις χειρότερες συμπληγάδες στη νεότερη ιστορία της. Πληγωμένη, ταπεινωμένη, με ναρκωμένη συνείδηση και χωρίς πυξίδα για το μέλλον της, οδηγείται προς την πνευματική, βιολογική και εδαφική της αυτοκαταστροφή.

Πολλοί ταυτίζουν την εθνική άμυνα, με τις ένοπλες δυνάμεις και με την προμήθεια μαχητικών και φρεγατών. Δείχνουν όμως έτσι ότι δεν αντιλαμβάνονται το δίδαγμα του 21. Για να επιτευχθεί αρραγής εθνική άμυνα, θα πρέπει να προϋπάρχει ακμαία εθνική οντότητα και ζωντανή εθνική συνείδηση σε όλον τον λαό. Η διάλυση της κοινωνίας και της παιδείας εκ των έσω, δεν μπορεί να αντισταθμισθεί με σύγχρονα όπλα. Οπλικά συστήματα, χωρίς γνήσιους Έλληνες πατριώτες είναι άχρηστα.

Για τον λόγο αυτό, ένας από τους βασικούς στόχους της ΝΙΚΗΣ είναι η εφαρμογή του Ελληνικού Συντάγματος, που καθορίζει ότι «η παιδεία αποτελεί βασική αποστολή του Kράτους και έχει σκοπό την ηθική, πνευματική, επαγγελματική και φυσική αγωγή των Eλλήνων, την ανάπτυξη της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης και τη διάπλασή τους σε ελεύθερους και υπεύθυνους πολίτες»

Το παραπάνω δεν είναι απλά μία ιδεολογική προσέγγιση, αλλά αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο της Εθνικής μας Άμυνας και υπόστασης σε ένα περιβάλλον πού οι απειλές και οι κίνδυνοι έχουν πυκνώσει.

Στη σημερινή ημέρα μνήμης και τιμής, ας αναθέσουμε την προστασία της πατρίδος μας στην Υπέρμαχο Στρατηγό, την Υπεραγία Θεοτόκο, στην οποία αρμόζουν τα νικητήρια και οι ευχαριστίες του ελληνικού γένους για την απολύτρωσή του από τα δεινά της δουλείας και του θανάτου, εθνικού και πνευματικού. Και μαζί με τον Μακρυγιάννη ας λέμε σαν προσευχή:

«Κύριε Παντοδύναμε. Εσύ, Κύριε, θα σώσεις αυτό το αθώο έθνος. Είμαστε αμαρτωλοί, είσαι Θεός. Ελέησε μας, φώτισε μας, ένωσε μας και κίνησε μας εναντίον του δόλου και της απάτης της συστηματικής τυράγνιας της πατρίδος και θρησκείας..»

Τιμή και δόξα στην αδούλωτη ελληνική ψυχή!

Τιμή και δόξα στους αθάνατους νεκρούς του 1821

Ζήτω η 25η Μαρτίου 1821

ΧΑΙΡΕ Ω ΧΑΙΡΕ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ