ΝΙΚΗ: Ένα Κίνημα βγαλμένο από τήν ρωμαίικη παράδοσή μας.

Ἡ ΝΙΚΗ εἶναι ἕνα κίνημα βγαλμένο ἀπὸ τὴν ἑλληνορθόδοξη, ρωμαίικη παράδοσή
μας, ἕνα κίνημα ρωμαίικο. Αὐτὸ σημαίνει, ὅτι εἶναι ἕνα κίνημα τὸ ὁποῖο,
ἀκολουθῶντας μιὰ παράδοση χιλιετιῶν, πορεύεται προσλαμβάνοντας καὶ
ἐρμηνεύοντας τὸν κόσμο μὲσα ἀπὸ τὸ πρόσωπο καὶ τὴν σχέση. Καὶ ὁ τρόπος αὐτὸς
εἶναι μοναδικός. Ἡ πολιτισμικὴ διαφοροποίηση τῆς καθ' ἡμᾶς Ἀνατολῆς, τόσο ἀπὸ
τὴν Δύση, ὅσο καὶ ἀπὸ τὴν Ἀνατολή, εἶναι τεράστια καὶ ἀντανακλᾷ ἀκριβῶς αὐτὴν
τὴν ταυτοτικὴ διαφορὰ τῶν παραδόσεων ὡς πρὸς τὴν πρόσληψη τῆς ὀντολογίας καὶ
τοῦ κόσμου καὶ ἐν τέλει τὴν προοπτικὴ καὶ νοηματοδότηση τοῦ βίου σὲ προσωπικὸ
καὶ σε συλλογικὸ ἐπίπεδο.

Ἐμεῖς, οἱ βαπτισμένοι Ρωμηοί, ἔχομε τὸ προνόμιο ποὺ μᾶς δίνει ἡ ἐμπειρία καὶ ὁ
φωτισμὸς νὰ ἀντιλαμβανόμαστε τὸν κόσμο μέσα ἀπὸ τὴν ὀντολογία τῶν προσώπων
καὶ τὴν ἀλήθεια στὴν σχέση. Γιὰ μᾶς ὁ κόσμος εἶναι πρόσωπα καὶ σχέση, γιατί καὶ ὁ
Θεὸς μας εἶναι πρόσωπα καὶ σχέση. Σὲ μᾶς ὅλα ἀνάγονται στὸ πρόσωπο καὶ στὴν
σχέση ποὺ συγκροτεῖ τὸ σῶμα ἐν ἀπολύτῳ ἐλευθερίᾳ καὶ ἐνότητι, ἀσυγχύτως καὶ
ἀδιαιρέτως, σχέση πέρα καὶ πάνω ἀπὸ τόπο καὶ χρόνο, καὶ ἐν ταυτῷ ἐντοπίως καὶ
ἐγχρόνως. Καίσαρος μοναρχήσαντος ὁ ἀχώρητος χωρεῖται, καὶ ἐπὶ Ποντίου Πιλάτου
ὁ νόμος καταργεῖται. Τὸ πρόσωπο, τὸ κάθε πρόσωπο, ὑπάρχον ὡς μνήμη ἀπὸ πρὸ
πάντων τῶν αἰώνων καὶ ζῶν ἀτελευτήτως ἐν τῷ ἀνεσπέρῳ φωτὶ τοῦ Ὤντος.

Πρόσωπο ποὺ χάνεται καὶ ἀναιρεῖται στὶς παραδόσεις τόσο τῆς Ἀνατολῆς, ὅσο καὶ
τῆς Δύσης. Ἂς εἶναι. Ἐμεῖς ἀποδεχόμαστε καὶ σεβόμαστε ὅλες τὶς παραδόσεις. Ἡ
Ἀνατολὴ ἂς ἀντιλαμβάνεται τὸν ἐαυτὸν της μὲσα ἀπὸ τὴ μαζικότητά της, τὴν
ἀπλοϊκὴ καὶ συνάμα στυγνὴ νομολογία της, τὴν ἀνελευθερία τῆς βίας, τὸν ἀφανισμὸ
κάθε «ἀπίστου», τὴν ἰσχνότατη μεταφυσικὴ μὲ τὰ ἡδονιστικὰ ὁράματά της, τὸν
βαθύτατο σκοταδισμό. Ἡ Δύση ἂς ἀντιλαμβάνεται τὸν κόσμο μὲ ἀναλύσεις, μὲ
ὁδηγίες, μὲ ἠθικοὺς κανόνες, μὲ τὴν δικαιοσύνη τοῦ φεουδάρχη, μὲ τὰ δικαιώματα
τοῦ δουλοπάροικου, μὲ τὰ «καλὰ» παιδιά καὶ τοὺς «καλύτερους» ἄρχοντες, μὲ τὸν
στοχασμό, μὲ τὰ ἰδεολογικὰ πλαίσια καὶ τὰ ἰδεολογήματα, μὲ τὰ δεξιά, τὰ ἀριστερὰ
καὶ τὰ κέντρα, μὲ τὴν εὐταξία καὶ τὴν παραβατικότητα. Ὅλα καλὰ καὶ ὅλα ὡραῖα. Γι'
αὐτοὺς.

Ἐμεῖς ὃμως τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἀνατολῆς δὲν εἴμαστε τὸ ἴδιο. Ἐμεῖς βλέπομε τὸν ἀληθινὸ
Θεὸ ὡς πρόσωπο, τὸν βλέπομε ἀνάμεσά μας, ὅμοιο μὲ ἐμᾶς, τοῦ μιλοῦμε, τὸν
ἀκουμπᾶμε, τὸν ἐσθίωμε. Καὶ ἀφοῦ μὲ τὸν Θεό μας ἔχομε τέτοια σχέση, τέτοια σχέση
ἔχομε καὶ μὲ τὸν ἄνθρωπο. Ἐμείς μόνο δακρύζομε ἐν τῷ φωτί τοῦ προσώπου τοῦ
ἀδελφοῦ· ἐμεῖς μόνο σιωποῦμε στὴν δόξα καὶ τὸ μεγαλείο τῆς ταπεινότητος τοῦ
πατέρα· καί ἐμεῖς δροῦμε πάντα κατά τα μέτρα τῆς καθαρότητος καὶ τῆς

χωρητικότητος τῆς Xάριτος ἑνὸς ἑκάστου. Και ἒτσι δροῦμε ἂλλοτε καλῶς καί ἄλλοτε
κακῶς· τὴν μιὰ στιγμή ἔτσι, τὴν ἄλλη στιγμή ἀλλοιῶς· στὸν ἕνα τόπο μὲ φῶς, στὸν
ἄλλο τόπο μὲ σκοτάδι. Εἲμαστε ἂνθρωποι ἐλεύθεροι, πού ἀγωνιζόμαστε νὰ εἴμαστε
καθαροί, πού μετανοοῦμε γιὰ τὰ λάθη μας, πού κλαῖμε σταυροαναστάσιμα, πού ὅμως
δὲν ἀπογοητευόμαστε, πού ὃμως καταφάσκομε τὸν κόσμο καὶ πορευόμαστε κάθε
στιγμή ὡς ἕνα σῶμα προαπελθόντων, συγκαιρινῶν καὶ μελλόντων ἐλθεῖν. Ἐμεῖς καὶ ὁ
Θεὸς μας. Μαζί. Σὰν φίλοι, σὰν ἴσοι, σὰν ἀδελφοί. Τοῦ λέμε ἁπλὰ καὶ τὸ ἐννοοῦμε:
«Σοί μόνῳ ἁμαρτάνομεν, ἀλλὰ καὶ Σοί μόνῳ λατρεύομεν, οὐκ οἲδαμεν προσκυνεῖν
Θεῷ ἀλλοτρίῳ.»

Ἡ ΝΙΚΗ ἀκριβῶς δημιουργήθηκε στὴν ἀνάγκη νὰ ἐκφρασθεῖ καὶ νὰ σαρκωθεῖ
σήμερα αὐτὴ ἡ παράδοση τοῦ προσώπου, μιὰ παράδοση δική μας, πεποικιλμένη μὲ
τὴν ἐμπειρία χιλιετιῶν. Μιὰ ἀνάγκη νὰ ἐκφρασθεῖ, νὰ ἔρθει στὸ προσκήνιο καὶ νὰ
ζήσει γνήσια καὶ πάλι τὸ Γένος μας. Σήμερα ποὺ τὸ πρόσωπο καὶ ἡ ἐλευθερία τοῦ
προσώπου βάλλεται ἀπὸ παντοῦ, καὶ εἰδικά στὸν τόπο μας. Τὸ Γένος μας ἱστορικά
ἔχει τὸ «προνόμιο» νὰ ζεῖ σὲ ἕνα μεταίχμιο, ἀνάμεσα στὴν Δύση καὶ στὴν Ἀνατολή,
ἀνάμεσα σὲ δύο τεράστιες μυλόπετρες ποὺ γυρίζουν συνεχῶς καὶ εἶναι ἕτοιμες ἀνά
πάσα στιγμή νὰ τὸ συνθλίψουν. Καὶ στὰ χρόνια μας, ποὺ τὸ Γένος μας φαίνεται πλέον
νὰ λυγίζει ἀνεπίστρεπτα, προέκυψε ἡ ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη νὰ γεννηθεῖ ἡ ΝΙΚΗ, μιὰ
σύγχρονη κατακόμβη, μιὰ σύγχρονη Κιβωτὸς τοῦ Γένους. Γεννήθηκε ἡ ΝΙΚΗ ἀπὸ τὰ
σπλάχνα τοῦ λαοῦ μας. Ἕνα Κίνημα, μία παρέα Ρωμηῶν, ποὺ ἀποφάσισαν,
ἀνταποκρινόμενοι στὶς ἐκκλήσεις τῶν προγόνων τους (ἀπὸ τὸν Πατροκοσμᾶ μέχρι
τὸν Ρωμανίδη), νὰ δώσουν τὴν μάχη τῆς ἀνάστασης τοῦ Γένους μας.

Ἕνα Κίνημα Ρωμαίικο, ποὺ δίδει τὴν μάχη σταυροαναστάσιμα, ποὺ πορεύεται στὴν
ἱστορία ἀπὸ δισταγμό σέ δισταγμό καὶ ἀπὸ δόξης εἰς δόξαν τὴν ἀγλαοφανή πορεία
τοῦ Γένους μας πρὸς τὰ Ἔσχατα καὶ πέρα. Καὶ ὅ,τι καὶ ἂν γίνει, ὃλοι ἐμείς οἱ Ρωμηοί
εἴμαστε περήφανοι καὶ χαρούμενοι, γιατί βαθιὰ μέσα μας ξέρομε ὅτι αὐτή εἶναι ἡ
νοηματοδότηση καὶ ἡ πορεία γιά μᾶς. Τὸ λέμε ξεκάθαρα καὶ στὰ ἀναγνώσματά μας:
«Ὅτι πάντες οἱ λαοὶ πορεύσονται ἕκαστος τὴν ὁδὸν αὐτοῦ, ἡμεῖς δὲ πορευσόμεθα ἐν
ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ ἡμῶν, εἰς τὸν αἰῶνα». Πιό καθαρά δέν μπορεῖ νά εἰπωθεῖ. Ἄς
τό διαβάσομε πάλι. Καί ξανά καί ξανά. Οἱ ἄλλοι ἄς πορευθοῦν ὅπως θέλουν. Ἐμεῖς
ὅμως καί Πατέρα ἔχομε, καί σκοπό ἔχομε καί τόν δρόμο μας ξέρομε. Αὐτἠ εἶναι ἡ
Ἀλήθεια μας, ὅσο ἀντέχομε νὰ τὴν κοιτᾶμε κατάματα. Ἀς εἴμαστε λίγοι. Ἀς εἴμαστε
ἀδύναμοι. «Οὗτοι ἐν ἅρμασι καὶ οὗτοι ἐν ἵπποις, ἡμεῖς δὲ ἐν ὀνόματι Κυρίου Θεοῦ
ἡμῶν μεγαλυνθησόμεθα». Καὶ τὸ μεγαλεῖο για μᾶς εἶναι νὰ εἴμαστε κοντά, ὅσον
περισσότερο κοντὰ σ’ Αὐτόν. Ὅλα τὰ ἄλλα στὰ χέρια Του.

Στὸν ὅλο ἀγῶνα ὑπάρχει πάντα ἕνα ὄνομα-φάρος, ὑπάρχει μιὰ λέξη-θησαυρός. Καὶ
αὐτὴ ἡ λέξη εἶναι ἡ λέξη… Ρωμανία. Εἶναι ἡ ἱστορικὴ ἐμπειρία αἰώνων τοῦ κράτους

μας: εἶναι ἕνα κράτος Θεοκεντρικό/Χριστοκεντρικό, μὲν, ἀλλὰ ἀπολύτως κοσμικὸ,
χωρὶς θεοκρατίες καὶ καισαροπαπισμούς. Ἀκριβῶς μὲ τὸν ἴδιον τρόπο, καὶ ἐμεῖς ὡς
πρόσωπα, ὡς Ρωμηοί, εἴμαστε ἀπολύτως Χριστοκεντρικοὶ καὶ ἐνταυτῶ ἀπολύτως
κοσμικοί.

Εἴμαστε Ρωμηοὶ ποὺ δροῦμε καὶ ἐργαζόμαστε στὸ περιβόλι τῆς Ρωμηοσύνης μας, τῆς
πονεμένης Ρωμηοσύνης μας, στὸ θησαύρισμα, στὴν ἐμπειρία καὶ στὴν παράδοση τῆς
Ρωμαίικης ταυτότητάς μας, στὴν διάρκιση καὶ στὴν ἀναφορά, μαζὶ μὲ ἐκεῖνον ποὺ
«ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν». Καὶ οἱ ἐνέργειες τῶν Ρωμηῶν κρίνονται πάντα στὸν χρόνο.
Καὶ αὐτὲς ποὺ εἶναι ὀρθές, καὶ συμβάλλουν, ἐντάσσονται καὶ ἐνισχύουν τὸ
κρυστάλλινο νερό, τὸ νάμα τῆς παραδόσεως. Οἱ Ρωμηοὶ τῆς κάθε ἐποχῆς δίνουν
ἀπαντήσεις καὶ μαρτυρία στὰ ἐρωτήματα καὶ στὶς προκλήσεις τῆς κάθε ἐποχῆς. Καὶ
οἱ σημερινοὶ Ρωμηοὶ μὲ βάση τὴν παράδοση, τὴν καθαρότητά τους καὶ τὴν
χωρητικότητα στήν Χάρη θὰ δώσουν ἀπαντήσεις καὶ λύσεις στὶς σημερινὲς
προκλήσεις καὶ στὰ σημερινὰ προβλήματα. Κάθε ἐποχὴ καὶ κάθε στιγμή εἶναι
μοναδική. Καὶ οἱ ἀπαντήσεις ποὺ θὰ δοθοῦν σήμερα θὰ εἶναι μοναδικὲς. Καὶ ὅσες
ἀντέξουν στὸ φῶς θὰ ἐνταχθοῦν ὡς βιωμένη ἐμπειρία στὴν ἀενάως, ὡσὰν
διαστελλόμενος κύκλος, διευρυνόμενη παράδοση τῆς Ρωμηοσύνης μας, ἀνοίγοντας
τὸν δρόμο καὶ δείχνοντας τὴν πορεία σὲ αὐτοὺς ποὺ ἔρχονται· ὅλοι μαζὶ,
προηγούμενοι καὶ ἐπόμενοι μαζὶ μὲ τοὺς συγκαιρινούς «εὐθείας ποιοῦντες τὰς
τρίβους αὐτοῦ».

Τὸ Εὐσεβὲς Γένος τῶν Ρωμηῶν, τό Γένος μας πορεύεται «ἐν μέσῳ σκιᾶς θανάτου»
τὴν ἀγλαοφανὴ του πορεία πρὸς τὰ Ἔσχατα. Καὶ ὃλοι κλητοὶ καὶ ὅλοι
προσκεκλημένοι. Ὅστις θέλει. Τὸ προσκλητήριο πρὸς ὅλους γιὰ τὴν ἀναγέννηση τοῦ
Ρωμαίικου ἠχεῖ δυνατὰ στὸν γαλάζιο οὐρανὸ τῆς πατρίδας μας! Ὅλοι μαζὶ λοιπόν!
Ὅλο τὸ Ρωμαίικο!

Ἰωάννης Κων. Νεονάκης MD, MSc, PhD
Ἐπικεφαλῆς Θ.Ο. Ρωμηοσύνης τῆς ΝΙΚΗΣ
Αυτή η διεύθυνση Email προστατεύεται από τους αυτοματισμούς αποστολέων ανεπιθύμητων μηνυμάτων. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε τη JavaScript για να μπορέσετε να τη δείτε.