Αντιλαμβάνομαι τη δυσκολία του Έλληνα πολίτη να παρακολουθήσει και να εκτιμήσει την κατάντια της χώρας μας: μέσα στον ορυμαγδό των ολοένα και δυσκολότερα καλυπτόμενων βιοτικών αναγκών, μέσα στην ανασφάλεια για το αύριο, οι κυβερνητικές πολιτικές απέναντι σε γειτονικά και μη κράτη έλκουν σαφώς λιγότερο την προσοχή. Πόσο μάλλον όταν αυτές δεν παράγουν πρωτοσέλιδα στον κατεστημένο Τύπο ούτε καταστροφές άμεσα αισθητές.

Δυστυχώς όμως ως Έλληνες βρισκόμαστε πάντα στον τόπο αυτόν τον ξεχωριστό, που χίλια χρόνια τώρα παλεύει να επιβιώσει ανάμεσα στην δυτική και στην τουρκική απειλή, είτε μας αρέσει είτε όχι. Ποια είναι λοιπόν η στάση της κυβέρνησης Μητσοτάκη, πώς δείχνει να υπερασπίζεται το έσχατο κρατικό μας αποκούμπι; Όχι μόνο δήλωσε χωρίς ντροπή ο ίδιος ο πρωθυπουργός εχθρός του «νατιβισμού» αλλά και κάνει ό,τι μπορεί για να το αποδείξει. Τελευταίο άγος της Κυβέρνησής του η παρουσία Έλληνα υποστρατήγου στην τουρκική Πρεσβεία, στον εορτασμό της σφαγής των Μικρασιατών Ελλήνων (zafer bayrami)! Πόσο πιο καθαρά να μας πούνε ότι δεν τους καίγεται καρφί για την ιστορική μας μνήμη, πόσο πιο ξένοι προς την ελληνικότητα να δηλώσουν; Τους εγκαλέσαμε στη Βουλή, αράδιασαν κάποια ψέμματα περί αμοιβαιότητας και συριζέικης πρωτοβουλίας και πάμε παρακάτω – κυριολεκτικά! Εύλογα θυμάται κάποιος το πόσο αψήφιστα, προκλητικά και ανελλήνιστα περάσανε την επέτειο των 200 χρόνων από το κοσμοϊστορικό 1821, με την γελοία δικαιολογία του …κόβιντ.

Η ίδια στάση υποταγής, που αποτυπώθηκε στη γνωστή διπλή υπόκλιση του Γεραπετρίτη στον νεοσουλτάνο, σημαδεύει όλη την εξωτερική πολιτική μας. Απέναντι στην ισχυροποιούμενη Τουρκία δείχνουμε αποφασισμένοι να μην αντιπαρατεθούμε επ΄ ουδενί. Γιαυτό πρόσφατα στην Κάσο (γράφτηκε και προφανώς ισχύει) απαγορεύθηκε στις Ένοπλες Δυνάμεις μας να εμπλακούν όταν οι τούρκικες φρεγάτες διέκοψαν τις έρευνες του πλοίου Ievoli Relume. Τι φοβήθηκε το Μαξίμου; Μην τυχόν προκύψει πάλι κάποιος άξιος Έλληνας αξιωματικός που θα αμφισβητήσει την τουρκική υπεροχή και θα ρισκάρει μια ελληνική επιτυχία – το είχαν δει με τον Σαλιάρη το 2020 με το Oruc Reis. Γιατί τότε τι θα γίνουν όλες αυτές οι μπίζνες της αθηναϊκής πολιτικοοικονομικής ολιγαρχίας με τους Τούρκους, να χαλάσουν για ένα καλώδιο; Κι έτσι στα σιωπηλά δεν απεμπολούμε μόνο τα 12 μίλια χωρικών υδάτων, τους υδρογονάνθρακες ΝΑ της Κρήτης ή την ελλαδοκυπριακή ΑΟΖ αλλά παράλληλα δεχόμαστε και τουρκολιβυκά μνημόνια και γαλάζιες πατρίδες και έπεται συνέχεια. Κι έτσι έχουμε το μοναδικό φαινόμενο, το πιο ναυτικό έθνος του κόσμου να είναι και το μόνο που δεν έχει λόγο στη θάλασσά του μετά το 6^ο μίλι!

Η ίδια εθνική παχυδερμία επιδεικνύεται παντού: η ντροπιαστική επετεία της «χρυσής βίζας» άνοιξε τον δρόμο για αγορές ακινήτων από Τούρκους πολίτες σε Θράκη και νησιά του Ανατολικού Αιγαίου, παράλληλα με άλλες «επενδύσεις» τουρκικών κεφαλαίων (ξενοδοχεία, υποδομές…) που καλοδέχονται κάποιοι αρμόδιοι ζήτουλες. Ας υπενθυμίσω εδώ τον νόμο που κάποτε απαγόρευε σε κάθε μη Έλληνα πολίτη αγορά γης στην παραμεθόριο, νόμος για τον οποίο ο Ανδρέας Παπανδρέου τα είχε βάλει με τους… Ρότσιλντ που είχαν το γνωστό κτήμα στην Κέρκυρα. Σήμερα όχι στον Ρότσιλντ αλλά ούτε στον τελευταίο Αχμέτ δεν μπορούμε να αρνηθούμε κάτι! Τι έχει εντέλει να επιδείξει ως έργο της η Κυβέρνηση; Τις στρατιωτικές προμήθειες, λένε. Για όποιες υπάρχει όντως ανάγκη, είναι συμφέρουσες και δεν μεσολαβούν περίεργες πληρωμές, συμφωνούμε. Για τις ΝΑΤΟϊκές ή αμερικανικές προτεραιότητες που καλύπτονται ημετέροις αναλώμασι φυσικά διαφωνούμε, αφού ο εχθρός μας δεν είναι στη Μόσχα ή στο Πεκίνο αλλά στα ανατολικά μας σύνορα.

Τέλος, για όποιον παρηγοριέται με τη σκέψη πως «η Τουρκία είναι ισχυρή, λογικά υποχωρούμε», θα του συνιστούσα να θυμηθεί πόση ντροπή ένιωσε κάθε συνειδητός Έλληνας απέναντι στην Αλβανία με την ταπεινωτική υπόθεση Μπελέρη ή απέναντι στα Σκόπια με τις αυξανόμενες δηλώσεις μακεδονισμού από τα επισημότερα χείλη τους. Η ισχύς ξεκινάει από μέσα μας κι εκεί κάποιοι αποδεικνύονται κυριολεκτικά ασήμαντοι.