Του Σταύρου Κουτρή, υποψηφίου Ευρωβουλευτή της ΝΙΚΗΣ

Η Χώρα μας βρίσκεται στο διαχρονικό σταυροδρόμι πολιτισμικών, κοινωνικών, εθνολογικών και  πολιτικών συναντήσεων και δυστυχώς πολλάκις συγκρούσεων.

Μετά το 1923 ο ίδιος ο Ελευθέριος Βενιζέλος, από τους πρωταγωνιστές της υλοποίησης της Ελληνικής Μεγάλης Ιδέας, πίστεψε και προώθησε την Ελληνοτουρκική προσέγγιση και φιλία, θέσεις που τις ακολούθησε και ο Ελληνικός λαός και οι εκατοντάδες χιλιάδες διωχθέντων και προσφύγων Όμως οι θέσεις αυτές εξ αρχής υπονομεύθηκαν από τον Τουρκικό “Εθνικό Όρκο” και τα παράλληλα παζάρια που έκανε η Τουρκία με τους Γερμανούς και τους συμμάχους κατά τη διάρκεια του Β’ΠΠ, είτε για να αναλάβει την αστυνόμευση των νησιών του Αιγαίου, είτε για να έχει εδαφικά οφέλη εις βάρος της Ελλάδος.

Τα τελευταία 75 χρόνια μετά την παρουσίαση προς τη Βρετανική Αυτοκρατορία των Κυπριακών διεκδικήσεων για Ένωση με την μητέρα Ελλάδα ξεκίνησε ένας «ψυχρός Ελλητοτουρκικός πόλεμος», με θερμότατες περιόδους, με κατάκτηση Κυπριακού εδάφους από τα τουρκικά στρατεύματα και κλιμάκωση τουρκικών μονομερών διεκδικήσεων εις βάρος της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας. Σήμερα ζούμε καθαρή και έμπρακτη αμφισβήτηση κυριαρχικών μας δικαιωμάτων και δεν προβλέπεται οποιαδήποτε ύφεση των Τουρκικών διεκδικήσεων στο προβλεπτό μέλλον. Μάλιστα η μορφή των διεκδικήσεων αυτών και ο τρόπος που μεθοδεύεται η παρουσίασή τους φοβούμαι ότι οδηγεί μαθηματικά σε ένοπλη σύγκρουση, εκτός και αν αποφασιστεί από κάποια πολιτική ηγεσία η παραχώρηση δικαιωμάτων μας.

Η κατάσταση αυτή είναι χρονία και όχι κάτι έκτακτο, οπότε θα έπρεπε εδώ και πάρα πολλά χρόνια να ληφθεί η απόφαση να “εκμεταλλευτούμε” τη δεδομένη γεωπολιτική κατάσταση, να κάνουμε την ανάγκη φιλοτιμία και να μετατρέψουμε τις πολλαπλές ανάγκες που δημιουργεί η οργάνωση μίας ουσιαστικής Εθνικής Αμύνης σε δημιουργικό πυλώνα ανάπτυξης, όπως το κάναμε για τη Ναυτιλία μας και τον Τουρισμό και θα μπορούσαμε να το κάνουμε και για την Παιδεία, την Υγεία, τον πρωτογενή τομέα της οικονομίας κ.λ.π.

Η Εθνική Άμυνα της Χώρας μας απαιτεί συγκεκριμένη κοινωνική αντίληψη και κατανόηση  της απειλής και των μονίμων και σταθερών μέτρων που πρέπει να ληφθούν σε εθνικό επίπεδο και αυτό ξεκινά με την πλήρη και σε βάθος ενημέρωση των πολιτών για τα σχετικά θέματα.

Πρέπει επί τέλους να ανοίξει και να διατηρείται ζωντανή αυτή η «συζήτηση» στο πλαίσιο της κοινωνίας των πολιτών. Η Εθνική Άμυνα δεν είναι θέμα μόνο των πολιτικών και των στρατιωτικών. Είναι πρωτίστως και κυρίως θέμα των πολιτών που πρέπει να συμμετέχουν ενεργά στους προβληματισμούς για τα θέματα αμύνης και ασφαλείας, να τα γνωρίζουν σε βάθος  για να μπορούν να κρίνουν, να αποφασίζουν και να στηρίζουν τις αποφάσεις των πολιτικών ηγεσιών.

Απαιτείται αυτονομία της χώρας στο χρησιμοποιούμενο αμυντικό υλικό πάσης φύσεως, από στολές, τρόφιμα, υγειονομικό υλικό και πυρομαχικά, μέχρι και απλά ή και πιο πολύπλοκα συστήματα, όπως ελαφρύ οπλισμό, ηλεκτροοπτικά μέσα, συστήματα διοικήσεως και ελέγχου, οχήματα πάσης φύσεως, UAVs, πλωτά και αεροπορικά μέσα κ.λ.π.

Μια τέτοια απόφαση θα ενέπλεκε πρωτίστως το υψηλότατο επιστημονικό δυναμικό της Χώρας σε διάφορα προγράμματα έρευνας και ανάπτυξης, θα έδινε την ευκαιρία ανάπτυξης ιδεών για start-up επιχειρήσεις που θα κάλυπταν διαπιστωμένες ανάγκες του χώρου, θα ενεργοποιούσαν εκατοντάδες μικρές επιχειρήσεις με χιλιάδες εργαζομένους για την μελέτη, ανάπτυξη και παραγωγή χιλιάδων απαρτίων των διαφόρων μέσων, θα ενεργοποιούσε τις «ναυαρχίδες» της κρατικής αμυντικής βιομηχανίας και των μεγάλων Ναυπηγείων της χώρας που φυτοζωούν ή πνέουν τα λοίσθια, θα ανέπτυσσε παράλληλα προγράμματα βιομηχανικών μέσων για πολιτική χρήση, θα μείωνε την οικονομική αιμορραγία και την εξάρτηση και θα μπορούσε να δημιουργήσει εξαγώγιμα προϊόντα τόσο για εξοικονόμηση συναλλαγματικών πόρων όσο και για διπλωματική εκμετάλλευση και επιρροή.

Μπορεί η Χώρα μας να κάνει κάτι τέτοιο; Μήπως αυτή είναι μια ανεφάρμοστη ουτοπία; Και όμως μπορούμε! Πολιτική απόφαση χρειάζεται, στρατηγικός σχεδιασμός και διαχρονική του υποστήριξη. Σε βάθος χρόνου μπορούμε να κάνουμε θαύματα και να ισχυροποιήσουμε τόσο την οικονομία μας όσο και την υπεράσπιση των στρατηγικών μας δικαιωμάτων. Υπάρχουν παραδείγματα στη γειτονιά μας. Το έκανε το Ισραήλ και η Σιγκαπούρη από την πρώτη ημέρα δημιουργίας των Κρατών τους, διότι κατάλαβαν ότι από αυτό εξαρτιόταν η ύπαρξή τους. Το έκανε η Τουρκία εδώ και 30 χρόνια, διότι κατάλαβε ότι μόνον με αυτό τον τρόπο μπορεί να υποστηρίξει τα μεγαλοϊδεατικά στρατηγικά της συμφέροντα.

Και το χειρότερο, το είχαμε εμείς μέχρι προ ολίγων ετών, με τα εργοστάσια Βάσεως (είδη ένδυσης, υπόδησης κλπ ), την ΠΥΡΚΑΛ (πυρομαχικά), την ΕΛΒΟ (οχήματα και ερπυστριοφόρα), την ΕΒΟ (οπλισμός), την ΕΑΒ (επισκευή και συμπαραγωγή Αεροσκαφών) κλπ. Τα είχαμε και τα απαξιώσαμε…

Εμείς τι δεν θέλουμε να καταλάβουμε; Γιατί ολιγωρούμε; Ας ξυπνήσουμε επιτέλους και ας μετατρέψουμε τις ανάγκες μας για την Εθνική Άμυνα και Ασφάλεια σε πυλώνα ανάπτυξης.

Δεν είναι στραβός ο γιαλός. Θεόστραβα αρμενίζουμε.

Δεν υπάρχει ούριος άνεμος για κάποιον που δεν ξέρει που θέλει να πάει.

Κανένας άνθρωπος που δεν είναι πρόθυμος να βοηθήσει τον εαυτό του δεν θα πρέπει να παρακαλάει για βοήθεια τους φίλους του ή τον θεό